Emeklilik, insanlarin çalisma gücü ve yeteneklerini yitirip, çalisma hayatindan ayrilmalariyla gelir kaynaklarinin ortadan kalkmasi üzerine kazandiklari sosyal bir vatandaslik hakkidir. Emeklilik sayesinde, prim ya da kesenek ödeyen isçi, memur ya da bagimsiz çalisanlarin yasayla belirlenmis bir süre sonunda isten ayrilarak, bir hizmet karsiligi olmaksizin aylik almasi saglanir.

19. yüzyila kadar birçok sosyal hak gibi emeklilik veya emekli ayligi olmadigi için, çalisanlar genellikle ölene kadar ya da kisisel ve ailelerine ait servetleri ölçüsünde çalisma hayatinin içinde yer alirlardi. Bu hakkin kullanilabilir hale gelmesi, ondokuzuncu yüzyilin sonlarina dogru, sosyal güvenlik sistemlerinin gelismeye baslamasiyla söz konusu olmustur.

Günümüzde çogu gelismis ülkede, insanlarin ilerleyen yaslarda isgücünün disinda kalmalarindan dolayi magduriyete ugramamalari için sosyal güvenlik sistamleri gelistirilmis, çalisanlara emeklilik hakki taninmistir. Emekli ayliklari çalisanlardan kesilen primlerle karsilanabildigi gibi dogrudan devlet tarafindan da karsilanabilir. Buna ragmen halen çogu gelismekte olan ülkede isgücünden ayrilanlarin geçimi aileleri tarafindan saglanmaktadir. Emeklilik yasi ülkeden ülkeye degisiklik gösterir. 55-70 araliginda degisebilen emeklilik yasi, cinsiyete göre de degisebilir.Çogunlukla tehlikeli ya da yipratici olarak adlandirilan meslek dallarinda çalisanlara erken emeklilik hakki taninir.

Bununla birlikte, emeklilikle ilgili sorunlar ülkeden ülkeye ve zamana göre degismektedir. Saglik ve beslenme ile ilgili gelismelerin ortalama insan ömrünü uzattigi gelismis ülkelerde bile gelir yetersizligi nedeniyle emeklilerin ikinci bir is talebi artmaktadir.